Η επεξεργασία των αποβλήτων από τους βιολογικούς καθαρισμούς θα εξασφάλιζε νερό κατάλληλο για άρδευση
Όπως επισημαίνει ο υπεύθυνος πολιτικής για το νερό και τη ρύπανση της περιβαλλοντικής οργάνωσης WWF κ. Βαγγέλης Τερζής, «αν αυτό το νερό δεν πήγαινε χαμένο και, με την προϋπόθεση ότι θα είχε υποστεί την κατάλληλη επεξεργασία ώστε να μην κινδυνεύει η δημόσια υγεία, τότε σε εθνική κλίμακα θα μπορούσε να επιτευχθεί εξοικονόμηση από 5% έως 10%. Και σε μια εποχή που αντιμετωπίζουμε μεγάλο πρόβλημα λειψυδρίας, η χρησιμοποίηση αυτής της ποσότητας του νερού για άρδευση- κυρίως στα νησιά- για πλύσιμο των δρόμων από τους δήμους, αλλά και για την κατάσβεση των πυρκαγιών, θα μπορούσε να είναι μία από τις λύσεις του προβλήματος».
Στην Ελλάδα- με βάση την ισχύουσα νομοθεσία- τα επεξεργασμένα υγρά απόβλητα δεν επιτρέπεται να αξιοποιούνται ανεξάρτητα από τον βαθμό επεξεργασίας. Στην πράξη όμως γίνεται έμμεση χρήση. Κι αυτό, επειδή είναι συνηθισμένη η χρήση νερού από τα ποτάμια και τις λίμνες, όπου καταλήγουν είτε επεξεργασμένα είτε ανεπεξέργαστα τα αστικά και άλλα απόβλητα.
«Επιτρέπεται μόνο η άρδευση εκτάσεων- κατά κύριο λόγο σε τουριστικές μονάδες- στις οποίες δεν υπάρχει (για λόγους προστασίας) δυνατότητα πρόσβασης στο κοινό», λέει ο πολιτικός μηχανικός, μέλος της Μόνιμης Επιτροπής Περιβάλλοντος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (ΤΕΕ) κ. Σπύρος Παπαγρηγορίου. «Η επαναχρησιμοποίηση των επεξεργασμένων αποβλήτων είναι πλέον αναγκαία, εξαιτίας του προβλήματος της λειψυδρίας. Ωστόσο, μέχρι στιγμής, το θέμα σκοντάφτει στο θεσμικό πλαίσιο και στον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας των τριών εμπλεκομένων υπουργείων: Αγροτικής Ανάπτυξης, Τουρισμού και ΠΕΧΩΔΕ».
Σύμφωνα με τον κ. Τερζή, «στην Κύπρο, το Ισραήλ, το Μεξικό, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και την Τυνησία επιτρέπεται η αξιοποίηση των υγρών αστικών αποβλήτων για αρδευτικούς σκοπούς. Ιδίως για την Κύπρο, οι ποσότητες ανέρχονται σε 25 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού τον χρόνο».
Το κόστος
Οι ειδικοί χαρακτηρίζουν την Ψυττάλεια «τον μεγαλύτερο... ποταμό σταθερής ροής στην Ελλάδα». Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν έχει εγκριθεί ακόμη από το ΥΠΕΧΩΔΕ το ποσό των περίπου 2 εκατομμυρίων ευρώ, προκειμένου να γίνει μελέτη αξιοποίησης έως και 250.000
κυβικών μέτρων νερού από την Ψυττάλεια.
Σύμφωνα με ειδικούς, «το κόστος για ένα τέτοιο εγχείρημα είναι ιδιαίτερα υψηλό και αυτός είναι ο κύριος αποτρεπτικός παράγοντας. Επίσης, το πότισμα του Ποικίλου Όρους από τις απορροές της Ψυττάλειας- όπως ζητούν οι δήμοι- απαιτεί λόγω της υψομετρικής διαφοράς πολύ μεγάλη ποσότητα ενέργειας και ειδικές υποδομές».
Ωστόσο επισημαίνουν ότι «η καταστασκευή αγωγού μέσω του οποίου θα μεταφέρεται το επεξεργασμένο νερό στον κάμπο των Μεγάρων φαντάζει πιο προσιτή λύση σε σχέση με την κατασκευή τεράστιων δεξαμενών για τη μεταφορά μελλοντικά του νερού, για παράδειγμα, στο υπό κατασκευή πάρκο του Ελληνικού». Η εκτίμηση είναι ότι οι εκροές των βιολογικών καθαρισμών καταλήγουν στη θάλασσα (ποσοστό 45%), σε ποτάμια (ποσοστό 12%), σε χειμάρρους (ποσοστό 32%) και στο έδαφος (ποσοστό 7%).
Όπως επισημαίνει ο διευθυντής του Εργαστηρίου Υγειονομικής Τεχνολογίας της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) κ. Ανδρέας Ανδρεαδάκης, «στα σπίτια αυτήν τη στιγμή όπως είναι δομημένη η πόλη δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το νερό από τους βιολογικούς καθαρισμούς, γιατί ένα τέτοιο εγχείρημα θα απαιτούμε την κατασκευή διπλών δικτύων. Δεν μπορεί να γίνει με το ενιαίο δίκτυο που υπάρχει σήμερα- άρα προϋποτίθεται ένα επιπρόσθετο οικονομικό κόστος. Κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα σε νέα συγκροτήματα κατοικιών στην Ιαπωνία και την Αυστραλία».
10% ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΗΣΗ
υδάτινων πόρων θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω της «ανακύκλωσης» των αποβλήτων
Πώς καθαρίζονται τα λύματα
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, το 85% του νερού πηγαίνει για τις ανάγκες της άρδευσης. Εκεί το νερό από την επεξεργασία των αποβλήτων θα μπορούσε να δώσει μια λύση. Όμως πολλοί αγρότες είναι επιφυλακτικοί από τον φόβο του «μικροβιακού φορτίου» που ενδεχομένως να έχει αυτό το νερό. Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο κ. Τερζής «τα νερά πολλών υδάτινων πηγών περιέχουν σε κάποιο ποσοστό ποσότητες υγρών αποβλήτων. Για παράδειγμα, στους ποταμούς Ρήνο (Γερμανία) και Τάμεση (Αγγλία) οι ποσότητες των υγρών αποβλήτων κυμαίνονται απο 14% έως 40% της παροχής, ενώ σε ξηρές περιόδους, τα υγρά απόβλητα μπορεί να φθάσουν και στο 100% της παροχής. Για την Ελλάδα δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία».
Σκοπός του βιολογικού καθαρισμού είναι να μετατρέψει τα λύματα ούτως ώστε να μπορούν να απορροφηθούν χωρίς επιβάρυνση στο περιβάλλον. Επί της ουσίας απομακρύνει το οργανικό φορτίο από τα λύματα. Εφόσον ο τελικός αποδέκτης των λυμάτων θεωρείται ευαίσθητη περιοχή (λίμνες, κλειστοί κόλποι κ.ά.) ο βιολογικός καθαρισμός απομακρύνει επίσης το άζωτο και τον φωσφόρο, ώστε να αποτραπεί το φαινόμενο του ευτροφισμού.
Παλιά ιδέα
Σύμφωνα με τον κ. Ευάγγελο Τερζή του WWF, «η επαναχρησιμοποίηση του νερού από τα αστικά απόβλητα δεν είναι κάτι καινούργιο. Τα υγρά απόβλητα χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στην αρχαία Ελλάδα και ιδιαίτερα την εποχή του Μινωικού πολιτισμού. Αυτή η εφαρμογή βρήκε εφαρμογή για αιώνες στην Κίνα. Συστηματική όμως χρήση των υγρών αστικών αποβλήτων στη γεωργία έγινε τον 16ο αιώνα σε αγροκτήματα της Γερμανίας και τον 19ο αιώνα σε αγροκτήματα της Αγγλίας. Στις ΗΠΑ η εποχή της ευρείας επεξεργασίας των υγρών αποβλήτων άρχισε τη δεκαετία του ΄60»
Κακοτεχνίες στο δίκτυο των βιολογικών
ΑΥΤΟ ΠΑΝΤΩΣ που συζητείται ευρέως μεταξύ των ειδικών είναι το θέμα της διασφάλισης της σωστής λειτουργίας των βιολογικών καθαρισμών. Και εδώ κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά, αφού είναι κοινό μυστικό ότι σε πολλούς βιολογικούς καθαρισμούς καταλήγουν τη νύχτα και βιομηχανικά απόβλητα (!).
«Έχει πολύ μεγάλη σημασία να διασφαλιστεί η σωστή λειτουργία και ο συστηματικός έλεγχος για να αποφευχθούν παράνομες συνδέσεις με τους βιολογικούς καθαρισμούς», αναφέρει ο χημικός περιβάλλοντος, γενικός γραμματέας του Συνδέσμου Ελληνικών Εταιρειών Γραφείων Μελετών κ. Ανδρέας Λουκάτος.
Η κατάσταση σήμερα
Σύμφωνα με στοιχεία (του 2007) του ΥΠΕΧΩΔΕ, σήμερα έχουν κατασκευαστεί σε όλη την Ελλάδα 160 εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων και 50 βρίσκονται υπό κατασκευή. Οι 24 από τους κατασκευασμένους βιολογικούς καθαρισμούς παραμένουν εκτός λειτουργίας είτε εξαιτίας της ελλείψεις αποχετευτικού δικτύου είτε λόγω κακής κατασκευής. Για την Αττική, τα μεγάλα σκάνδαλα είναι η έλλειψη βιολογικών καθαρισμών για την Ανατολική Αττική (υπάρχει προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας) και στην Ελευσίνα, όπου τώρα έχει οριστεί ο ανάδοχος. Αυτές οι μονάδες βιολογικού καθαρισμού θα έπρεπε να είχαν κατασκευαστεί μέχρι το 2000, με βάση την Ευρωπαϊκή Οδηγία. Χωρίς αποχέτευση
«Σε πολλές περιπτώσεις έχουν φτιαχτεί βιολογικοί καθαρισμοί χωρίς να υπάρχει αποχετευτικό δίκτυο και αυτό είναι ολέθριο», λέει ο αγρονόμος-τοπογράφος κ. Γιώργος Μαραγκός. «Αυτό έγινε μόνο και μόνο για να πάρουν την επιδότηση από την Ε.Ε. Σήμερα υπάρχουν πολλές μικρές διάσπαρτες μονάδες, όπου οι δήμοι δεν έχουν τη δυνατότητα να τους ελέγχουν».
ΤΑ ΝΕΑ
Δημοσίευση σχολίου